διόχνει

και δόχνει (Μ διόχνει)

μού φαίνεται καλό, αποφασίζω («δόχνει με... να έβγω να κυνηγήσω»).

[ΕΤΥΜΟΛ. Από τον αόρ. έδοξε του δοκεί* κατά παρετυμολ. προς την πρόθεση δια*].